फाल्गुन १ अर्थात् जनयुद्ध दिवस ! महान
जनयुद्ध उद्घोष भएको दिन, शोषितपीडित नेपालीहरुले मुक्तियुद्ध थालेको दिन !
सदियौंदेखि दमित लाखौं नेपालीहरुले एउटा संकल्पको शुरुवात गरेको दिन !
नेपाली क्रान्तिकारी कम्युनिष्ट आन्दोलनको आदर्श बिम्ब ! मुक्तिकामी जनताले
बिर्सनै नसक्ने श्रद्धाको प्रिय दिन अर्थात सामन्तवाद र साम्राज्यवादको
मुटु काँपेको दिन फाल्गुन १ । सामन्तवादी दासताको दाम्लो चुँडाल्दै
स्वतन्त्रताको शंखघोष गरेको र महान सपनाहरुको अभ्यूदय भएको दिन फाल्गुन १ ।
विगतका बर्षहरुमा जस्तै यस बर्ष पनि
फाल्गुन १ ले नेपाली धर्तीमा पाइला टेकेको छ र फागुन महिनाभरि यसले आफ्नो
प्रभाव छाड्नेछ । विगतका बर्षहरुमा खुसी र उल्लास लिएर आउने यो महान पर्वले
सधैंझैं यस बर्ष खुसी लिएर आउन सकेन । बरु फूट र विभाजनका असह्य पीडाहरुले
फाल्गुन १ आफै छट्पटाइरह्यो । शहीदका सपनाहरु पूरा गर्नका लागि औपचारिक
रुपमा कुनै प्रतिबद्धताहरु गरिएनन्, सडकहरुमा कुनै तुल, व्यानरहरु
टाँगिएनन् र जनताका घर–घरमा दिपावली गरिएनन् । सधैंका बर्षहरु जस्तै यो
बर्ष पनि फाल्गुन १ आयो र गयो । तर, सामान्य औपचारिकता निभाउनु शिवाय
फाल्गुन १ का अभियन्ताहरुले खासै केही रौनकताको महशुस गर्न सकेनन् । शहीदका
सपनाहरु लिलाम भएजस्तै, आम जनताहरु टुहुरा भएजस्तै, लक्ष्य, उद्देश्य कतै
गुमनाम भएजस्तै, मञ्जिल कतै टाढा हुँदै गएजस्तै, यात्रा बिश्रृंखल भएजस्तै,
यात्रीहरु कतै बाटोमै अलपत्र परेजस्तै, प्राप्तिबिना नै कुनै बहुमुल्य चीज
गुमाएजस्तै यस्तै–यस्तै खाले अनुभूति बोकेर यो पटकको फाल्गुन १ बिदा भएर
गएको छ ।
