शब्दशिखा

                             -[आस्था केसी]        हावा जोड–जोडले चलिरहेछ । यो मौसम नै हावाहुरीको मौसम हो । स–साना रुखहरु हावाको झोक्कासँगै कहिले पूर्व कहिले पश्चिम, कहिले उत्तर त कहिले दक्षिणतिर ढल्किदिन्छन् । लाग्छ ती स–साना रुखहरुले झुकेर कसैलाई अभिवादन गरिरहेछन् । ठूल्ठुला रुखका भने पातहरु मात्र फर्फराइरहन्छन् । जति ठूलो हावाको वेगले पनि तिनका विशाल हाँगाका स–साना झुप्पाहरुलाई मात्र हल्लाइदिन सक्छ । सिंगो रुख त ठिङ्ग उभिमात्र रहेछ । दिन बिस्तारै ढल्किरहेछ । पश्चिमी क्षितिज अनौठो आभाले चम्किरहेछ, अब केहीबेरमा नै त्यो अग्लो कालो पहाडले सूर्यको निलिमालाई बिस्तारै निलिदिनेछ र धर्तीमा अँध्यारोको साम्राज्य खडा हुनेछ । बिहान गुल्मी जिल्लालाई छाडेर प्यूठानको ठूलाबेशीबाट बसमा चढेका हामी दिन छिप्पिदा नछिप्पिदै प्यूठानको तिराममा आइपुगेका छौं । यो बाटोको लागि हामी अपरिचित छौं । दुवैजना आज पहिलो पटक यात्रा गर्दैछौं  । रोल्पाकी साथी रेनुका र म । यो यात्राजस्तै नयाँ छ यो भूगोल, नयाँ छन् सहयात्रीहरु र विल्कुल नयाँ छ मेरो आफ्नै जीवनको निजी अनुभूति पनि । एउटा नयाँ अध्याय शुरु ह

                                      आस्था केसी जीन्दगीका दोभानहरु देखिएकै हो समयका दोसाँधहरु टेकिएकै हो एउटा साँघुरो गल्लीबाट छामछाम् छुमछुम् गर्दै अघि बढ्दा रुमानी रहरहरु मिल्काईएकै हो र फेरी नौलो बिहानीका रहरहरु हुर्काइएकै हो । अँध्यारा बस्तीहरु सजाउने सपनाहरु देखिएकै हो जनतालाई ठग्नेहरु बिरुद्ध बिद्रोहको जेहाद छेडिएकै हो अप्ठ्यारा ति भिर र कान्लाहरुमा जति सकियो गोरेटो सम्याइएकै हो । क्रान्तिका भिषण मोर्चाहरुमा कतै न कतै त आयाम थपिएकै हो ।। छिचोलेकै हो ति संघर्षहरु पनि दोहोर्याइएकै हुन प्रतिबद्धताहरु पनि । परिबर्तनका ति अभिष्टहरु पुरा गर्न मुक्ति या मृत्युको कफन बाँधेर निकै गौरबमय परिबेशमा गाईएकै हो सर्बहारा बर्गको अन्तराष्ट्रिय गीतपनि ।। इतिहासको यस घडीमा गर्नुपर्ने अझै धेरै छन कामहरु निभाउनु पर्ने अभैm कैंयौ छन भुमिकाहरु म कसरी आस्वस्त हुनसक्छु आलै छन् शहीदका रगतहरु ।। फेरी आज इतिहासको कठघरामा उभिएर प्रश्न गरिरहेछु आफैले आफैसंग के ? पुरा गर्न सकिन्छ शहीदका सपनाहरु इमान्दार र्कतब्यनिष्ठ बनेर के ? पछ्याउन सकिन्छ शहीदका पदचापहरु ।।।।

          आस्था केसी   आउ गरीव अनि शोषित जनहरुसधैं सधैं पसिना बगाउनेहरु दशनँग्रा खियाएर पनि एकछाक राम्रो संग खान नपाउनेहरु हामी सबै सबैको लागी आवश्यक छ सहकारी । । रोग,भोक र शोकले र्जजर छ हाम्रो बिगत । केही हुन्छ कि भनेर माथिकै मुख ताक्ने अभिषप्त छ हाम्रो बर्तमान । खोई के नै पो भन्न सकिन्छ र ? यस्तै नै हो भने एक्लै एक्लै लड्दै भिड्दै गर्ने हो भने , अन्यौलपूर्ण छ हाम्रो भबिष्य, बिदेशीका पञ्जाहरु भित्र छट्पटाईरहेछ हाम्रो स्वाभिमान् ।  । कुनै सुनौलो परिकथामा जस्तै एकाएक रातारात मोड लिनेछैन जिन्दगीले, र प्रिर्बतन भईहाल्ने छैन हाम्रो यथार्थ । त्यतिबेला सम्म फेरिने छैन हाम्रो अवस्था जतिबेला सम्म जाग्ने छैनौ,लाग्ने छैनौ र संगठित हुने छैनौ हामी आफै ......।। एकतामा मात्र फूल्न सक्छन् हामी सबैका सपनाहरु र फस्टाउन सक्छन् हामीले साँचेका रहरहरु जागेका हुन्छन तनहरु र दृढ संकल्पित हुन्छन मानिसका मनहरु । साथी , एकताको सन्देश हो सहकारी समाज परिर्बतनको शुभारम्भ हो सहकारी । श्रमिक अनि गरिव मनहरुको आशाको अदिप्त शिखा हो सहकारी । आपm्नै स्वाभिमानमा बाँच्नेहरुका लागी एउटा बिश्वासिलो पहिचान हो सहकारी । दर्

                   आस्था के.सी.   एकैछिन त म अलमल्ल परें कस्तो कस्तो भएँ,कुहिरोमा हराएको काग झैं भएँ । फूल बिनाको बाग झैं भएँ सुरताल नै नभएको राग झैं भएँ । बिगत सम्झिन खोजें, आफु को थिंए चिन्न खोजें आहिले म आफू उभिएको धरातल कहाँनेर पर्छ ठम्याउन खोजें । छिया छिया भएका मनका पत्र पत्रहरु पल्टाउंदै पानाहरु पढ्न खोजीरहें । सम्झें, आर्दशका बिम्बहरु सजाउदैं बेगिरहेको नदीमा म कसरी हाम फालेथेँ कुनै दिन । आँटिला सगरमाथाहरु अग्ल्याउंदै अग्ल्याउंदै साहसका फाँटहरु सम्याउदै सम्याउदै समयको घोडेदौडमा म कसरी कुदेथें कुनैदिन् । ओहो ! यी आँखाभित्रका परेलीहरुमा कत्ति रगिंन सपनाहरु अटाएथे । यो छातीभित्र ऋदयका गहिराईहरुमा कत्ति सुनौला तश्विरहरु कोरिएथे । हातमा हात राखेर एक अर्काको कत्ति अप्ठ्यारा जघांरहरु तरीएथ्यो, साथ लागेर यात्रामा संगसगैं कैंयौं भिमकाय पहाडहरु छिचोलिएथ्यो । देख्दैछु, समय टक्क रोकिए जस्तो आँट र साहसको सगरमाथा ढल्न लागे लागे जस्तो आर्दशकाा बिम्बहरु र्घुमैला र्घुमैला भए झैं सपनाका रंगहरु फुगं उडेझैं विश्वासका डोरीहरु नफुक्ने गरी यत्रतत्र गुजुल्टिए झैं । लागेको थियो गन्तब्य भेटे भेटे झैं

                          आस्था केसी आजभोली लाग्छ जीवन मिर्मिरे उषाको आकाश जस्तै भरिएको मनोहर उज्यालो लालीमाको आगमनको पहिलो पहिलो आभास जस्तै । सपनाहरु साकार हुन लागेझैं रहरहरु पुरा हुन लागेझैं । आशाका टुसाउन लागेका मुनाहरु पल्लवित भईरहेको नव पालुवा जस्तो । ओजपूर्ण पाईलाहरु कठिन तर फराकिलो वाटो जुटेको साथ  र भरिपूर्ण विश्वासले होस्टेमा हैसे गर्दै मिलेका हातहरु । जताततै, जहि तहीं मुक्ति या मृत्युका जोशिला वातहरु । साटेर पिडा र मर्मका व्याथाहरु सामुहिकतामा पोखिएका खुशीहरु वटुल्ने सायद अव त नियति नै वनिसक्यो । केहि सिकाउनु र धेरै अभाववाट सिक्ने सायद अहिले त स्वाभाविक  झैं भईसक्यो । केही पाउनको लागी,केही चिज गुमाउनु पर्ने सायद प्रकृतिको नियम नै भईसक्यो । त्यसैले, तिमी पनि अधुरा सपना र अपुरा रहरहरु साकार र सार्थक वनाउन चाहन्छौ यदि भने कल्पनालाई यथार्थमा वदल्न चाहान्छौ भने काँपेका रुन्चे अधरहरुमा सन्तुष्टिको मुस्कान छरेर वाँच्न चाहन्छौ भने आऊ, एकपटक सामुहिकतामा रमाउने यो अभियानमा रमाऊ सिक्ने र सिकाउने  यो महासमरमा । स्वीकार, जीवन संघर्ष हो । संघर्ष नै जीवनको सार्थकता हो । २०६९।७।५ चिसापानी ज

                                                            आस्था के.सी. सखारै एकाबिहानै एकहुल चराहरु चिरबिर चिरबिर गर्दै आए हाम्रै आँगनको डिलसम्म र ब्युँझाए तिनले मस्त निदाईरहेका स साना नानीहरुलाई । नानीहरु सुतिरहेथे र सुति सुति सपना देख्दैथिए । सपनामा उभिएको थियो एउटा अजंगको पहाड र पहाडको टाकुरामा फुलिरहेथे रंगी बिरंगी असंख्य सुन्दर फुलहरु । जब आए चराहरु खैलाबैला मच्चाउदै आंगनमा एक्कासी ब्युंझिए सपनाबाट टाकुरामा फूल टिप्दै गरेका नानीहरु । अचम्मै भयो त्यसपछि उधुमै भयो, चराहरुले कांध थापे र नानीहरु बसे चराका कांधहरुमा र हेर्दाहेर्दै आंखै अघिबाट तिनका स साना नानीहरु टिपेर र्भूर........... र्भूर.................. निकै टाढा टाढा उडेर गए चराहरु । आफ्नै मुटुका टुक्रा जस्ता नानीहरु ममताको आंचलमा गुटुमुटु लुकाएर रोक्न त खोजेकै थिइन आमाले तर रोकिएनन्, सपनाको पहाड चढ्न र टाकुराको फुल टिप्न हिडेका मुसाफिर जस्ता नानीहरु । धेरै धेरै पटक प्रकृतिले बदलिरह्यो मौसम पातहरु पलाए र फेरी झरेर गए पानीका मुलहरु रसाए र फेरी सुकेर गए, बसन्त आयो र कोइलीले मिठो गीत सुनायो । एकदिन अचानक चराहरु बिना नै एक्ला एक्

                          आस्था के.सी.   र्चिविर र्चिविर कराईरहेछन चराहरु टाढा कतै नेपथ्यवाट आईरहेछ आवाज कुखुरी काँ  कुखुरी काँ   को भाकामा भाले गाईरहेछ सु प्रभाती गीत उठ मेरो प्यारो छोरा उठ, उघारेर हेर मनका पर्दाहरु रतिmम र सुनौलो भईरहेछ,पूर्वी क्षितिज हेर । चारैतिर हेर। पूरै छ्याङगै खुलेको छैन आकाश मिठो निद्रामा निमग्न निदाईरहेका स–साना नानीवावुहरु तर्साउदै गर्जना गरिरहेछ निदर्यी वादल । र अट्टहास गरिरहेछ त्यो पश्चिमी र दक्षिणी क्षितिज ।। देख्यौ उ......... त्यतापट्टी हेर...। हेर.. एउटा सप्तरङगी इन्दे्रणी कसरी स्वणर््िाम वनाईररहेछ एउटा सिंगो उत्तरी क्षितिज हेर.....कसरी मुस्कुराईरहेछन् सेता दाँत देखाउदै क्षितिजमा हिमालहरु। हेर । मेरो प्यारो वावु हेर ।। दर्विला पाईलाहरु उचालेर आकांक्षाको हिमाल चढ्नको लागी कावा खाँदै निलो आकाशमा माल वाँधेर अग्लिदै अग्लिदै उडिरहेछन हुलका हुल मालचरीका वथानहरु तिनको स्वतन्त्र र उन्मुक्त यात्रामा पहाड जस्तै वनेर उभिएका छन् । खुनी, हिंस्रक फोहोरी वाजहरु।। मेरो प्यारो सानु कतै वाजहरुको हिस्रंक हेराई कतै चट्टानी आँधी तुफान कतै काला गर्जिएका वादलहरु कतै मुस्

   आस्था केसी  नायक पर्दा उघ्रिन उघ्रिन लागेको छ अघिल्तिर र , तिम्रो जीवन्त अभिनय हेर्न दर्शकदीर्घामा सास थामेर बसिरहेकी छु म । रंगमञ्चमा उक्लिनुअघि देखाएथ्यौ तिमीले थरी – थरीका इन्द्रेणी सपनाहरु तिनै इन्दे्रणी सपनाहरु आज सल्बलाइरहेछन् मेरा आँखाहरुमा । नेपथ्यबाट ऊ ती परपरका सुनौला क्षितिजहरु देखाउँदै सुनाएथ्यौ तिमीले मीठा – मीठा स्वप्निल कथाहरु एकान्तमा बसेर तिमीले देखाएको स्वप्निल बगैंचामा हराएथें कुनै दिन आफुले आफैलाई ......... । नायक पर्दा उघ्रिन – उघ्रिन लागेको छ अघिल्तिर र , तिम्रो जीवन्त अभिनय हेर्न दर्शकदीर्घामा मुटु थामेर पर्खिरहेछन् हज्जारौं प्रिय दर्शकहरु । क्लान्त छ परिवेश दुर्दान्त छन् कहानीहरु एउटा सिंगो जून खोज्नेहरु यहाँ छन् तर कतै चोइटा – चोइटा पार्न खोज्नेहरु पनि छन् फेरि कतै चोइटिएका टुक्राहरु जोड्न खोज्नेहरु पनि छन् कतै ओइलाएका साँझहरुमा श्रावण जन्माएका आँखाहरु छन् कतै घाइते पंक्षीजस्तै टाढा – टाढाबाट