शब्दशिखा

    आस्था केसी के तपाईलाई थाहा छ ? मैले आज फेरी उनलाइ देँखे । निल गगनमा, ताराहरुको बिचमा उनि उस्तै थिए शालिन थिए,भद्र थिए । उनले आँखामा पावरदार चश्मा लगाएका थिए उनको ओँठमा मृदुल मुस्कान खेलिरहेथ्यो । एउटा हातमा कलम र डायरी थियो । अर्को हातमा चाहीँ रातो झण्डा थियो । त्यो त्यही झण्डा थियो। जस्लाई उनि निकै माँया गर्थे । आफ्नो ज्यान भन्दा बढी आफ्नो सपना भन्दा बढी । त्यो रातो झण्डा हावामा फरफर गरिरहेथ्यो । के तपाईलाई थाहा छ ? मैले आज फेरी उनको आवाज सुनें उनको आवाजमा उस्तै ताजगीपन थियो। जोश थियो, जाँगर थियो । उनले मलाई बर्ग बिभेदका कुरा भने । सामन्ती,दलाल,नोकरशाही को गिल्ला गरे । ठग र लुटेराहरुको बिरुद्ध मनखुशी मुर्दाबाद भन्न सिकाए । क्रान्ति र परिबर्तनका लागी मुठ्ठी कसी जिन्दाबाद भन्न सिकाए । त्यत्ति मात्र कहाँ हो र उनले त जनतालाई बिश्वासघात गर्नेहरु प्रति घृणा गर्न सिकाए । शहीदको बलिदानीमा स्थापित परिर्बतनलाई खेल सम्झिने प्रति खबरदारी गर्न सिकाए । आफूलाई क्रान्तिकारी भन्दै देश प्रति गद्धारी गर्नेहरुलाई औंला उठाईरहन सिकाए । उनको आवाज निकै जोशिएको थियो ।

                                                               आस्था के.सी.  कसलाई भेट्न आएको ?  उसको प्रश्नले एक्कासी सपनाबाट ब्युंझिए जस्तै भएँ ।  सेन्ट्रीपोष्टमा नेपाली सेनाको एउटा सिपाही हातमा वन्दुक लिएर यता र उता गरिहेथ्यो । गेट निर उभिएर अर्को सिपाहीले मलाई केरकार गरिहेथ्यो । मनमनै झनक्कै रिस उठेर आए पनि विनम्रता पूर्वक विग्रेड कमाण्डर युगान्तलाई भेटन आएको कुरा उसलाई निवेदन गरें  । म रिसाउनु र नरिसाउनुको कुनै अर्थ थिएन । जे हुनु भइसकेको थियो । यर्थाथलाई जतिसक्यो छिटो आत्मसाथ गर्नु नै श्रेयस्कर हुन्थ्यो । जनमुक्ति सेना नेपाल मंगलसेन स्मृति विग्रेड कार्यालय ,उघां लेखिएको गेटभित्र हिजोका साही सेना उर्फ आजका नेपाली सेना उभिएका थिए र गेट वाहिर दुई चार जना पिएलए हरु उनिहरुलाई परिचयपत्र देखाउदंै थिए ।    म गेट वाहिरै उभिरहेछु । भित्र  पठाएको उसको खवरको प्रतिउत्तर पर्खेर ।    ल भित्र जानुहोस्, एकछिनपछि गेट खुल्यो र म भित्र पसें । जताततै नेपाली सेनाका सिपाहीहरु यता उता गरिरहेछन् । एकछिन त लाग्यो  म झुक्किएर नेपाली सेनाकै व्यारेक भित्र पसेकी त होइन ? आफैले आफुलाई चिमोटें ।       जनमुक्ति