सस्मरणः ममताले हारेको त्यो दिन.....

६ महिना अघि कात्तिक महिनाको एउटा साँझ ।  त्यस्तै आठ बजेको हुँदो हो । आठ महिनाकी छोरी आयशालाई सुताएर कोठा बाहिर फ्रि वाईफाई भएको ठाँउमा के निस्किएकी थिएँ । नयाँ इमेलको जानकारी लिएर मेरो मोवाईलमा एउटा सकेंत देखियो ।

मोवाईलमा रहेको जिमेल एप्स खोलें । सञ्चारिका समूहको ईमेल थियो । जहाँ चार महिने ‘अन द जव ईन्टर्नशीप ट्रेनिङ’ को अफरसहित निवेदन दिन भनिएको थियो । एकखाले ‘सरप्राईज्ड’ जस्तो भयो मलाई । खुशीले पुलकित भएँ । एक मनले भन्यो निवेदन दिउँ रु यही बहानामा छिरुँ सपनाको शहर काठमाडौं रु आफूलाई परिक्षण गरुँ रु एउटा नयाँ शिरासहित पत्रकारितामा आफ्नो ‘करिअर’ स्थापित गरुँ‘‘।
तुरुन्तै अर्को मनले प्रतिवाद ग¥यो । कसरी गर्ने रु दुधे बच्ची लिएर चारचार महिनाको तालिम गर्ने हिम्मत छ रु कहाँ बस्ने रु छोरी कस्ले हेरिदिन्छ रु आफ्नो करिअरको लागि सानी नानीको बिचल्ली भयो भने के गर्ने रु चिसो मौसम छ, यस्तो बेलामा भर्खरै बामे सर्न खोजेकी छोरीलाई काठमाडौंको चिसोले भेट्यो भने.......उ बिरामी परि भने......। मन भित्र एउटी स्वप्नशील जुझारु पत्रकार केटी र एउटी आमाको बिचमा घमासान युद्ध चल्यो । त्यो रातभर र अर्को केही दिनसम्म यो लडाई चलि नै रह्यो ।

आमाको ममतालाई पनि जितिदिने सार्मथ्य रहेछ, त्यो स्वप्नशील पत्रकार चेतनाले भरिएको मनभित्र । मेरो सपनाको जिजिविषाले मेरो अन्तरमनलाई हल्लाईदियो । सबै खाले चूनौतिसँग डटेर सामना गर्ने र आईपर्ने अवसरको भरपूर सदुपयोग गर्ने आदेश मलाई मेरो अचेतन मनले दियो र म कुनैपनि हालतमा यो ‘अन द जव तालिममा सहभागी हुने निर्णयमा पुगेँ ।

म आफैँ आफ्नो यस्तो सहास देखेर अचम्म परेँ । यसरी एउटा सपनाले एउटी आमालाई पराजित गरिदियो । एउटी आमाको ममता भन्दा पनि ठूलो थियो मेरो राम्रो पत्रकार बन्ने सपना । यहीं सपनाको त्यान्द्रोमा आशाका अनेकथरी फूलहरू फूलाउँदै म तालिममा सहभागी हुने भएँ । अनेक थरी चूनौतिको सामना गरेर १० महिनाकी सानी छोरी काखमा च्यापेर २०७२ सालको मंसिर १५ गते म दाङबाट काठमाडौ हान्निएँ ।

हाम्रो तालिम शुरु भयो । तालिमको नियम अनुसार मैले एउटा पत्रिकामा काम गर्नु पर्दथ्यो प्रशिक्षार्थी पत्रकार भएर । मैले जिल्लामा पत्रकारिता शुरु गरेको करिव आठ वर्ष भईसकेको थियो । रेडियोमा स्टेशन म्यानेजरको जिम्मेवारी कुशल बहन गरेकी थिएँ । अव आएर प्रशिक्षार्थी बन्ने कुराले फेरी मेरो ‘अभिमान’मा प्रश्नचिन्ह खडा भयो ।

म सिक्न आएकी थिएँ । सिकेर आफूलाई प्रस्तुत गर्नु थियो । म भित्रको सपनाले फेरी मेरो अहमतालाई गिज्यायो । सिक्ने र सिकाउने कुरा त जीवनभर चलिरहने प्रक्रिया हो । कोही पनि सिकेर पूर्ण भएको हुँदैन, यस्तै यस्तै केही अन्टसन्ट सुनाएर सपनाले अहमताको मन जित्यो । अन्ततः म कान्तिपुर दैनिकमा प्रशिक्षार्थी पत्रकार भएर जाने भएँ ।

त्यो डिसेम्बर ६ तारिख, २०१५ को दिन थियो । प्रशिक्षार्थी पत्रकारको एउटा पत्र बोकेर म कान्तिपूर दैनिकको तिनकुनेस्थित कार्यालय पुगँे । त्यहाँको सुरक्षा गार्डले मलाई केही सोधपुछ गरेर रिसेप्सनमा पठाए । अनि रिसेप्सनबाट सम्पादक सुधिर शर्माको कार्यकक्षमा गएँ । मैले त्यहाँका वरिष्ठ पत्रकार बलराम बानियासँग समन्वय गरेर काम गर्नुपर्ने भयो ।

कान्तिपुरका सम्पादक सुधिर सरले सोध्नुभएको थियो—कान्तिपुर नै किन आउनुभयो रु मलाई धेरै कुरा सिक्नु थियो । ठूला भनिएका पत्रिकाका पत्रकारले समाचार कक्षमा कसरी काम गर्छन् भनेर जान्नु थियो । अनि एउटा सिकारु पत्रकार र अझै महिला पत्रकारलाई ठूला सञ्चार माध्यममा कस्तो व्यवहार हुँदो रहेछ भनेर पनि अनुभव हासिल गर्नुथियो । मैले सुधिर सरलाई यहि कुरा सुनाएकी थिँए  ।

म फरक पृष्ठभुमिबाट आएकी मान्छे । १० वर्षे सशस्त्र युद्धमा शसक्त सहभागी एक पात्र थिँए म ।  मैले युद्ध पत्रकारिताबाट आफ्नो पत्रकारिता जीवनको शुरुवात गरेकी थिएँ । कुनैबेला म सत्तासिनहरूको आँखामा एउटी आतंककारी महिला छापामार थिएँ । संकटकालका नारकीय दिनहरूमा सत्ताका सिपाहीहरूले कलम बोक्नेहरूलाई पनि बन्दुकै बोकेसरह देख्थे । जीवन र मृत्युको बिचमा एउटा पातलो पारदर्शी रेखामात्र थियो । कैयांै भयानक मृत्युलाई नजिकबाट नियालेर सहयोद्धाहरूका शवमाथिबाट गुज्रँदै आएकी मान्छे म । कलमको मुक्तिका लागि कुनै दिन बन्दुक बोकेर हिंडेकी थिएँ । एउटा स्वर्णिम सपनाले मात्र एउटी छापामार केटी, पत्रकार भएकी थिई ।

कति सपनाहरू तिरोहित भएका थिए र अझैपनि भईरहेका छन् । कति विचारहरू स्खलित भएका थिए र अझै पनि भई नै रहेका छन्  । कति आदर्शहरू आफ्नै आँखा अगाडि नाँगेझार भएको मैले देखेकी छु । मुक्तिको सपना देख्दादेख्दै जीवनबाट पलाएन भएकाहरूको मुटु मैले नजिकबाट छामेकी छु । परिवर्तनको आशा गर्दागर्दै आफैँलाई बिर्सिएर केवल रित्तो प्रतिक्षा गरिरहेका पनि मेरा वरिपरी छन् ।

अँ।। म त एकछिन बहकिएछु आफ्नै विगतमा । मेरो कलमले मलाई यसरी बेला न कुबेला बहकिनबाट रोक्नुपर्छ र रोक्नेछ । यो मेरो आफैँप्रतिको विश्वास हो । कान्तिपुर दैनिकमा जोडिएर काम गर्न पाउनु मेरो लागि निकै ठूलो अवसर थियो । जति पनि त्यहाँका पत्रकारहरूसँग मैले काम गरेँ । उहाँहरूले पनि एकाध बाहेक सबैजनाले राम्रो सिकाउनुभयो । चार महिना अगाडि र अहिले आफ्नो मूल्यांकन गर्दा धेरै कुरा फरक पाँउछु । रेडियोमा काम गर्दा सबै क्षेत्र हेर्नुपर्दथ्यो । जहिल्यै हतार हतार हुन्थ्यो । त्यसो गर्दा लेखन क्षमता फस्टाउन पाएको थिएन । अहिले लेख्ने कुराको विकास भएको छ ।

आफैँलाई के लाग्छ भने यो तालिममा सहभागी भएर मैले मेरो लेखन क्षेत्रमा त विकास गरेकी छु नै । आफैँ प्रतिको आत्मविश्वास अझै माथि उठेको छ । आफ्नो नजरमा आफैँ माथि उठ्न सक्नु के चानचुने कुरो हो र रु कुनै एउटा विकास क्रमले नयाँखालका जटिलता पैदा गरिदिन्छ । यो विज्ञानको सामान्य नियम नै हो । सामान्यखालका केही अप्ठेरा पर्नु स्वभाविकै हो । यो बिचमा केही समस्या जरुर भएका हुन् । एउटा आठ वर्षको छोरालाई दाङमा आफन्तको जिम्मामा छाडेर, आठ महिनाकी छोरी काखमा लिएर एउटा सपनाले मलाई यहाँसम्म डोर्‍याएर ल्यायो । मैले यो बिचमा जत्ति लेख्छु भनेर आएकी थिँए । त्यत्ति त मैले लेख्न सकिनँ । तर, जति लेखेँ गर्व गर्न लायक स्टोरीहरू लेख्न सिकें ।

आगामी दिनमा मैले पत्रकारिता मार्फत के कस्ता सवालहरूमा आवाज उठाउने भनेर मार्ग प्रशस्त भएको छ । चार महिने ईन्टर्नशीप सकिए लगत्तै मैले रातोपाटी अनलाईनमा काम शुरु गरेकी छु । यो तालिमले मलाई धेरै कुरा सिकाएको छ । सबैभन्दा मुख्य कुरा अवसर मिलेको खण्डमा हामी जे काम पनि गर्न सक्छौं भन्ने कुराको आत्मविश्वास हो ।
http://mahilakhabar.com/?p=12958